เป็นความจริงทีเดียวที่คนเราสามารถเลือกงานได้แต่เราไม่สามารถเลือกเพื่อนร่วมงานได้ ในการอยู่ร่วมกันในสังคมไม่มีอะไรเป็นได้ดั่งใจเราทุกอย่างและก็เป็นเรื่องที่บางครั้งไม่สามารถหลีกเลี่ยงคนหลาย ๆ ประเภทได้ การรับมือและการทำความเข้าใจทั้งตัวเขาและตัวเราจึงเป็นสิ่งสำคัญ วิธีรับมือคือ ถามตัวเองให้ดีว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเราคืออะไร เราเข้ามาทำงานที่นี่เพื่ออะไร เราเข้ามาหาความรู้ ประสบการณ์ เข้ามาใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมดที่มีแปรเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อดูแลตัวเองและครอบครัว ใช้ความรู้ที่ได้ศึกษามาตอบแทนสังคมช่วยให้สังคมและจรรโลงโลกในนี้น่าอยู่ขึ้นจริงหรือไม่ หรือคุณเข้ามาทำงานที่นี่เพื่อทำให้ทุกคนชอบคุณ ความจริงที่ไม่ว่าคุณจะรับรู้มันหรือไม่หรือยอมรับมันได้หรือไม่คือ ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน พยายามมากมายเท่าไหร่ เราไม่มีทางทำให้คนทั้งโลกมาชอบเราได้ และเป็นเรื่องที่ไร้สาระที่จะทำอย่างนั้นเพราะถ้าคุณใช้ชีวิตอยู่บนพื้นฐานที่ว่าทุกคนต้องมาชอบคุณ คุณทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากและเป็นรองเสมอ ดังนั้น ถามใจตัวเองให้ดี ชีวิตคนเราสั้นนัก เราไม่สามารถสนใจทุก ๆ อย่างและทุก ๆ คนได้ เราสนใจได้เฉพาะเรื่องที่สำคัญและเรื่องที่จำเป็น เราไม่มีทางเปลี่ยนแปลงคนอื่นได้ คนเราจะเปลี่ยนเมื่อเขาต้องการจะเปลี่ยนไม่ใช่เพราะโดนบังคับและไม่มีเหตุผลที่เราจะทำอย่างนั้น สิ่งที่เราจะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นเสมอในทุก ๆ วันคือ ความคิดเรา คำพูดเรา การกระทำของเรา ถามตัวเองว่าสิ่งที่เราทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเกื้อหนุนเป้าหมายหลักในชีวิตของเราอยู่หรือไม่ ถ้าใช่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปหวั่นไหวและสนใจอะไรที่ไม่สำคัญ เพราะมันมีแต่จะทำให้เราเสียเวลาและสุขภาพจิตไปเปล่า ๆ ยึดมั่นและเชื่อมั่นในความเป็นตัวเอง ยืนหยัดเพื่อตัวตนของตัวเอง บางครั้งเมื่อมีคนมาทำไม่ดีกับเรามันทำให้เราปรี๊ดแตกและอยากเอาคืน ถามตัวเองให้ดีว่าเราจะเอาคืนไปทำไม เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร แม้ว่าสื่อละครสมัยนี้จะล้างสมองคนดูอยู่เสมอว่าแค้นต้องชำระแค้น แต่เราต้องถามตัวเองดี ๆ ว่าความสะใจที่ได้เกิดจากอะไร เท่าที่สังเกตมา คนเราไม่เคยสวดมนต์เพื่อความสะใจหรือใส่บาตรตอนเช้าเพื่อความสะใจเลย เราทำเรื่องแย่ ๆ เพื่อให้ตัวเองสะใจ ถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเรากำลังจะเดินไปในทางไหน เราอยากเป็นคนแบบไหน เราทำไปแล้วเรารักตัวเองไหม…
